Wie heeft het licht ooit echt gezien?

In het volle licht staan en alles goed kunnen overzien en waarnemen is net zo goed een fysieke situatie als dat het een gemoedstoestand kan zijn. Wie een klein onderdeeltje zoekt dat zojuist op de grond gevallen is, doet vaak het licht aan. Maar het vinden van dat onderdeeltje gebeurt meestal pas als je je horizon verbreedt en ook op plaatsen kijkt die niet voor de hand liggen. Wie stopt met zoeken, ervaart de ruimte die nodig is om te vinden.

De energietransitie en de bijdrage die onze branche daaraan levert of nog gaat leveren, is wat mij betreft een onderwerp van gesprek dat past bij de filosofische beschouwing van zojuist. Er zijn verschillende geluiden uit verschillende hoeken waar te nemen. Ik bekijk al deze verhalen over oplossingen die worden gebracht alsof ze licht in de duisternis brengen, met interesse, maar ook met verbazing.

In mijn vorige column schreef ik al dat ik geloof dat we alle oplossingen nodig hebben om van de energietransitie een succes te maken. Ik wil daarom in deze column nogmaals een lans breken voor de brede benadering waarmee we een goede integrale oplossingsstrategie nastreven. Of één plus één daarmee drie oplevert - of zelfs vier, vijf of van mijn part twintig - kan ik alleen maar hopen. Maar zolang de verschillende oplossingen met elkaar in concurrentie worden gebracht, kunnen ze elkaar niet versterken, is mijn tunnelvisie van dit moment.

Stap in het licht, verbreed je horizon en vind samen de juiste combinatie van oplossingen. Verschillende oplossingen zijn beter passend voor verschillende situaties. Dat maakt de andere oplossing niet slechter, maar onder de gegeven omstandigheden gewoon minder geschikt. We hebben geen tijd meer voor concurrentie en de strijd over het gelijk. Samenwerken en de krachten bundelen maakt ons sterk genoeg om onze kinderen en kleinkinderen te behoeden voor onoplosbare problemen.